Το υψηλό κόστος του φθηνού κρέατος

Το πρόσφατο διατροφικό σκάνδαλο με την πρόσμιξη αλογίσιου κρέατος και την ψευδή σήμανσή του ως βόειου, που έφτασε στα πιάτα των καταναλωτών κυρίως μέσα από έτοιμα γεύματα, ένα συστατικό των οποίων ήταν το κρέας, εγείρει για ακόμη μια φορά στην διεθνή ειδησεογραφία ανησυχία αναφορικά με την διαφάνεια της διατροφικής αλυσίδας, την ιχνηλασιμότητα και την ετικετοποίηση.
Ελεγκτικές Αρχές, κυβερνήσεις, επιστήμονες και λιανοπωλητές αναζητούν εδώ και εβδομάδες ευθύνες σε κάποιον από τους πολλούς κρίκους της αλυσίδας εφοδιασμού, ώστε να εντοπίσουν από πού ξεκίνησε η εμπορική απάτη. Αν μπορούσε, ωστόσο, κάποιος με ένα μικροσκόπιο να ακολουθήσει το «ταξίδι» της ετικέτας επισήμανσης στη συσκευασία ενός διατροφικού προϊόντος, το μόνο που θα μπορούσε να συμπεράνει, είναι πόσο πολύπλοκη είναι η διαδικασία που ακολουθείται από τον αγρό έως το πιάτο και πόσο ελάχιστα σίγουροι μπορούμε να είμαστε για ό,τι καταναλώνουμε, ακόμη και εάν η ετικέτα περιγράφει όσα περισσότερα μπορεί από την διατροφική αλυσίδα εφοδιασμού.
Το πόσο στρεβλή εικόνα δίδεται για το τελικό προϊόν, μπορεί τελικώς να προκύψει εάν επιχειρήσουμε να περιγράψουμε τον τρόπο με τον οποίο λειτουργεί τελικά η παγκόσμια επισιτιστική βιομηχανία προς όφελος της τελικής τιμής του προϊόντος στα ράφια των σούπερ μάρκετ του λεγόμενου δυτικού κόσμου, εις βάρος τόσο της ποιότητας του ίδιου του προϊόντος πολλές φορές, όσο και του φυσικού περιβάλλοντος, αλλά και της ισορροπίας του οικοσυστήματος στις χώρες από τις οποίες λαμβάνονται οι πρώτες ύλες. Το φθηνό (σ.σ. «οικονομικά προσβάσιμο») κρέας που απολαμβάνει ο μέσος Δυτικός καταναλωτής έχει προκύψει από έναν παγκόσμια χρησιμοποιούμενο πλέον όρο, «agro-business», που αποτελεί μια ολόκληρη φιλοσοφία για τον τρόπο με τον οποίο αντιμετωπίζεται η παραγωγή ενός συγκεκριμένου προϊόντος που αποτελεί βασική διατροφική συνήθεια για τον Δυτικό κόσμο.
Για να μπορεί ο μέσος Ευρωπαίος ή Αμερικανός π.χ. καταναλωτής να απολαμβάνει ένα συσκευασμένο, τεμαχισμένο τεμάχιο βόειου κρέατος, η παγκόσμια βιομηχανία έχει ακολουθήσει μια τεράστια αλυσίδα, που ξεκινά από τις μεγάλες κτηνο-παραγωγικές χώρες: Αργεντινή, Βραζιλία, ΗΠΑ, Ινδία και καταλήγει στις Γαλλία, Ολλανδία, Γερμανία, περνώντας όμως αναγκαστικά μέσα από τις υπόλοιπες χώρες της Λ. Αμερικής και τις μέσες χώρες της αφρικανικής ηπείρου, τα εδάφη των οποίων χρησιμοποιούνται για μονοκαλλιέργειες σιτηρών, που είναι απαραίτητα συστατικά των ζωοτροφών, με τις οποίες εκτρέφονται τα κοπάδια που προορίζονται για την διεθνή βιομηχανία κρέατος.

Ολόκληρη η ανάλυση από τη “LE MONDE DIPLOMATIQUE” στο Meat News που κυκλοφορεί.